Elbiselerin rengi, kokuları aklıma geldikçe müthiş vicdan azabı çekiyorum. Elimden geçen her bir milim iplik kadar emeğimi bu elbiselere gömdüm. Şimdi asla ve asla birine bile bakamıyorken yaşadığın bu aciz durum, beni daha da korkutuyor. Yapmamak mı zor, elindekilerle yetinememek mi? Ben söyleyeyim, cesur olmadığın için kırılgan duygulara sahipsin. Bir kavmi giydirirken, aklım hep diğerlerinde idi. Daha güzeli, daha niceliklisi, daha sağlamı ne geliyorsa elimden, belki daha üst seviyesi. İnsan kendini aşabiliyorsa bile bunu zamana bırakır. Bunu asla yapmıyorsun. Emeklemeden koşmayı deniyorsun. Benimse ne makasa, ne de kumaşlara tahammülüm yok, koşsam bile bir boşluğa yol alıyorum. Bu mu seçtiğin yol? Benim azabımı engelleyemediğin gibi, kendi yolunu da istediğin gibi seçemezsin artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder