sadece bir rüya.
Işıkları kapattığımda görüyorum. Amaçlardan oldukça uzak. Rüzgarlar eşliğinde varıyorum. Koşmak imkansız, havada bilinsizce uçuyorum.
Sonuna kadar sürse de, değişen bir ev. Kendimi veriyorum, sanki eriyoruz: bittikçe çoğalan yeşil bir hayale.
Yağmur bu üzerimize yürüyen. çiçeklerin kokusunun olmadığı bir dünyada, kollarımı açıyorum, sesleniyorum: "Kim var orada yine?"
Acımak isterken acınıyorum. Bizi ben yapan soruları tamamen unutuyorum. Yeniliğe kapanıyoruz şimdi, uçsuz bucaksız bir evrende sallanıyoruz sonra.
Bir de bakıyorum, sadece karanlık bir uykunun başlangıcıymış bu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder